عسل اکالیپتوس

از زرد روشن تا قهوه ای متمایل به قرمز، متوسط رس

بومی استرالیا. کاشته شده در اغلب نقاط ایران بجز در مناطق سردسیری. این گونه به عنوان رایج ترین گونه کاشت شده در ایران پراکندگی وسیعی در استان های جنوبی و مناطق معتدل و گرمسیری ایران دارد. جنس اکالیپتوس در حدود 600 گونه گیاه درختی و بندرت درختچه ایِ همیشه سبز بومی استرالیا داردکه بیشتر در کشور های گرمسیری به عنوان زینتی و به منظور استفاده از چوب آن ها کاشته شده اند. گونه های بسیاری از آن از حدود 100 سال پیش به ایران وارد شده و در وسعت زیادی در خوزستان، فارس، کهکیلویه و بویر احمد، کرمانشاه، ایلام، کرمان، مازندران، قم، یزد و سیستان و بلوچستان کاشت شده است. از دیگر گونه های مهم کاشت شده می توان E.cinerea (کاشت شده در استان خوزستان و جنوب ایران)، E.citriodora (کاشت شده در جنوب و شمال ایران)، E.gilli (کاشت شده در استان خوزستان و فارس، گل دهی در بهار و زمستان)، E.globulus (کاشت شده در استان های گلستان، مازندران، گیلان، سمنان و تهران)، E.microtheca (کاشت شده در استان خوزستان و نواحی جنوبی ایران، گل دهی در تابستان)، E.pruinosa (کاشت شده در استان خوزستان و نواحی جنوب ایران)، E.resinifera (کاشت شده در استان مازندران) اشاره نمود.

گونه های متعدد جنس اکالیپتوس، جزو بهترین های شهد و گرده در استرالیا و خیلی از مناطق گرمسیری و استواییی دنیا از جمله اسپانیا، مراکش، آفریقای جنوبی و … است و سهم عمده ای از عسل های این کشورها به این گیاه اختصاص دارد. با توجه به اقلیم گرم و خشک کشور به خصوص در مناطق جنوبی و مرکزی و روند گرمتر شدن کره زمین، کاشت این گونه های مقاوم به کم آبی و تنش های خشکی می تواند به صنعت زنبورداری کشور کمک نماید. در یک بررسی در مورد شهد و گرده گونه های اکالیپتوس در استان فارس مشخص شد که بهترین عملکرد این گیاه در ماه های اردیبهشت و خرداد همزمان با گل دهی E.camaldulensis بوده و با گرمتر شدن هوا از میزان فعالیت زنبور عسل بر روی این گیاه کاسته می شود و کوچ کلنی ها به مناطق سردسیر بعد از برداشت عسل در خردادماه توصیه می شود. گونه هایی از اکالیپتوس در پاییز و زمستان گل دهی دارند و میتوان از شهد و گرده این گیاهان در تغذیه کلنی های زنبور عسل بهره گرفت. عسل تک گل اکالیپتوس دارای میزان بالایی آنزیم دیاستاز (4.8±25.5) و اینوتاز، ویتامین ها به خصوص ویتامین C و B9 و میزان کمی عناصر معدنی می باشد و در برخی از استاندارد های عسل اروپا حداکثر میزان قابل قبول ساکارز عسل اکالیپتوس تا 10 درصد تعیین شده اما در استاندارد IHC میزان قابل قبول ساکارز حداکثر 5 درصد درنظر گرفته شده است.

روش های مختلفی برای مصرف عسل وجود دارد که بهترین آنها برای تاثیرگذاری و جذب کامل و بهتر و سریع تر این دو روش ساده هستند؛
روش اول : یک قاشق غذاخوری عسل طبیعی را در مقداری آب با دمای معمول حل کرده ( توجه کنید که عسل با آب خنک یا خیلی سرد حل نمیشود ) و کمی آبلیموی تازه و یکی از عرقیات مفرح( گلاب ، بیدمشک و بهارنارنج ) نظیر گلاب را به آن اضافه کرده و میل کنید
روش ساده دوم مصرف عسل مکیدن با لیسیدن ساده یک قاشق غذاخوری عسل طبیعی بصورت تدریجی است چرا که فضای دهان بعلاوه مویرگ های زیر زبان یکی از بهترین و سریعترین ورودی های ریز مغذی ها در بدن هستند و جذب کاملی صورت خواهد گرفت.

عسل طبیعی هیچ منع مصرف خاص و خطرناکی ندارد و برای همگان قابل استفاده بوده و مزایای بیشمار آن ضامن سلامت و طول عمر و کیفیت بالای زندگی خواهد بود ولی در این میان باید به چند نکته دقت کرد.

یک منع مصرف عمومی و مشخص برای کودکان زیر دو سال وجود دارد .دلیل این توصیه پزشکی وجود اسپور “باکتری کلستریدیوم بوتولینوم” در بعضی عسل ها است. دستگاه گوارش کودکان تا سن دو سالگی به طور کامل توسعه نیافته و به اندازه کافی اسیدی برای کشتن اسپورهایی که با مصرف عسل طبیعی وارد دستگاه گوارش می شوند ندارند. از این رو این اسپورها در روده کودک رشد می کنند و باعث تولید سمی می شوند که سبب مسمومیت غذایی در نوزادان به نام بوتولیسم نوزاد می شود. البته اسپور این باکتری در موارد کمی از عسل ها مشاهده شده است و یک نوع مسمومیت غذایی نادر است.